Nadzieja nie umiera

"Mam na imię Jutro" Damian Dibben

Chyba każdy człowiek swojego psa chciałby choć raz dostać się do jego głowy i dowiedzieć, o czym myśli, nie mówiąc już o marzeniu, żeby przemówił ludzkim głosem. Abstrakcja czy fantazja, w "Mam na imię Jutro" przemawia pies – niezwykłe stworzenie, którego siła tkwi w szczerości i wierności, a moc poruszy nawet serca z kamienia. Pięknie wydana, ponadczasowa powieść, mogąca doprowadzić do łez i/albo ogrzać od środka. Psiarzom szczególnie utkwi w pamięci, jeśli się odważą...

...piję sama do siebie. Od lektury szkolnej "O psie, który jeździł koleją" przez "Marley i ja" po inne pozycje losowo pojawiające się na mojej czytelniczek drodze – zarzekam się, że nie będę czytać książek o psach. Bo któremuś coś złego się stanie, bo umrze. Pies i jego człowiek to relacja, która naznacza na całe życie, a to z kolei zawsze jest za krótkie. Podwójnie fantastycznym elementem książki Dibbena jest fakt, że życia jego postaci rozciągają się na wieki.

I niech żałuje ten, kto w tym momencie zrezygnuje. Byłam sceptyczna (i nie zmienił tego wykaz wydarzeń historyczny z 'przed' i 'po', witający na wstępie). Zaskoczyło mnie, że pierwsze posiedzenie skończyło się pochłonięciem 2/3 powieści. Nawet nie wiem, kiedy Jutro mnie zdobył. Pies, czekający na swojego pana 127 lat. Niewyobrażalne staje się w jego opowieści prawdziwe. Wspólne chwile przeplatają wielkie wydarzenia, nadające Europie kształt od XVII w. po XIX. Towarzyszenie Jutrze spycha jednak wszystkie z nich na dalszy plan, bo liczy się jedno: odnaleźć pana. Wspomnienia i przemyślenia psa, jego gesty i zachowania, nieopisana wierność i wiara, że jutro można zacząć od nowa... Przeciwstawione temu, co w nas, ludziach, niewybaczalne, destruktywne, nieludzkie.

Chciałabym dodać, że nie ucierpi żadne zwierze, ale nie mogę, i nie jest to spojler. Myślę, że dobrze się jest nastawić, w najgorszym wypadku zacząć od ostatniego zdania, jak ja (nie, nie żałuję!). Prawdziwe życie i tak jest gorsze, bo kiedyś jutra nie będzie. Ostrzegam też, że pochłaniając książkę jak w transie, lepiej mieć pod ręką chusteczkę. Mnie przerwa w lekturze uchroniła. Może zabrzmi to naiwnie, ale nie chciałam lektury rozbijającej. Chciałam nadzieję, i dostałam!

Przepadłam w tej tułaczce zaginionych dusz, w 'psim świecie' wewnętrznym, na zawsze poza zasięgiem, oraz w psim spojrzeniu na nasz świat, na kiedyś i teraz. Jutro przypomina, żeby żyć dziś, a jego opowieść jest jak niezauważalny zastrzyk odczuwalnej nadziei.

A może też…