“Ja, potępiona” Katarzyna Berenika Miszczuk
Po niemrawym drugim tomie niewiele wskazywało na to, że w zwieńczeniu trylogii Miszczuk rozpęta się prawdziwe piekło… A tu taka niespodzianka! “Ja, potępiona” zaczyna się z hukiem i tym razem czytelnikowi grozi zostanie w tyle, jeśli nie dotrzyma kroku bohaterom. Autorka, niczym nowo narodzona, porywa w zaświaty, do których dostępu nie mają ani aniołowie, ani diabły, a co dopiero śmiertelnicy. Nazywać jej kolejny czarny charakter “z piekła rodem” byłoby - obok historycznej nieścisłości - prawdziwą potwarzą. W niektórych kręgach wręcz nie przystoi… W tym wypada jednak wygodnie się rozsiąść i pożegnać z byłą diablicą/niedoszłą anielicą w iście królewskim stylu.
Kończenie serii zwykle wiąże się z pewnego rodzaju żalem, natomiast z przygodami Wiktorii można rozstać się w zgodzie. Wszystko zostało powiedziane, najważniejsze wątki pozamykane, a postacie rozlokowane tam, gdzie ich miejsce. Nie ma nad czym gdybać ani o co mieć pretensji. Szybko przechodzi się do porządku dziennego. Nie wiem, czy to dobry znak?
Szaro buro
Moją uwagę zwróciły tym razem szarości. W Tartarze nie da się ich nie zauważyć, jednak można je było podświadomie ignorować w poszczególnych bohaterach, bo nie jest to seria skłaniająca do tego rodzaju refleksji. Jeśliby się jednak zastanowić, to u Miszczuk żaden z głównych bohaterów nie jest całkiem dobry albo zły. Każdy ma jakąś słabość czy choćby drobiazg na sumieniu, ale to, zamiast zrażać, zjednuje. Mimo to, a może właśnie dlatego, istnieją też nieprzekraczalne granice - i nie mam tu na myśli tabu, które omija się szerokim łukiem, ale prywatność, którą się szanuje. Ot, takie tchnienie człowieczeństwa w istoty wieczne…
Diabelskie refleksje
Największym plusem cyklu o Wiktorii Biankowskiej jest pomysłowość autorki, a co za tym idzie - nieprzewidywalność losów bohaterów; a także zażyłości między postaciami, która pozwala na swobodne dialogi, docinki i szczerość do bólu, ale nigdy poniżej pasa. Bez względu na to, w jakim stopniu sami bohaterowie świadomi są swoich wad i zalet, Miszczuk doskonale zdaje sobie sprawę, jak to wykorzystać. Jedynie “Ja, anielica” konstrukcyjnie i nastrojowo była lekko chybiona, ale jeśli ktoś mimo to sięgnął po ostatni tom, chyba nie powinien żałować czasu spędzonego na całym cyklu.
Szczerze mówiąc, nie wiem, jak krótko i treściwie podsumować “Ja, diablica”, “Ja, anielica” i “Ja, potępiona”. Może to dlatego, że nie podobały mi się aż tak, jak seria o szeptusze? Chciałam, to dostałam, więc przeczytałam. Obawiam się jednak, że te książki nie zapadną mi w pamięć…
+
- boom na dzień dobry - to rozumiem!
- nowość: równoległe wątki,
- (zwłaszcza Azazel),
- wieczne przepychanki Gabrysia i Lucka,
- naprawdę czarny charakter,
- kopiuj - wklej,
- Lewuś,
- pęd - w tym tomie działo się najwięcej i najszybciej,
-
- Hitler - nawet prześmiewczo przedstawiony, jakoś mi nie pasował do reszty zgrai,
- bezpodstawna zazdrość, zupełnie zbędny wątek.
Komu polecam?
Diabelsko-anielska seria Miszczuk chyba bardziej przypadnie do gustu młodzieży. Główna bohaterka, jak już się nawzdycha, nie będzie dawała dużo powodów do irytacji - to istotne, zwłaszcza jeśli ktoś preferuje fantastykę z twardymi typami na pierwszym planie. Nie polecam komuś, kto zna i uwielbia “Szeptuchę” - chyba że udaje się w zaświaty na własną odpowiedzialność. Przypomnę tylko, że ciekawość to pierwszy stopień do piekła… Mnie Katarzyna Berenika Miszczuk będzie się kojarzyć z Kwiatem paproci - jedną z najfantastyczniejszych serii z naszego polskiego podwórka. Tę polecę zawsze i zdania nie zmienię!
A może też...
A może też...
O bogowie!
“Szeptucha” Katarzyna Berenika Miszczuk
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz