Banda w rzeczy samej barwna, cz. 1

“Nie ma tego Złego” Marcin Mortka

Okładka przywołująca na myśl kultową Drużynę Pierścienia, blurb obiecujący ubaw i autor-tłumacz, próbujący swoich sił jako pisarz – czy to może się nie udać? Mortka wyposażył swoje postacie w przymioty pozwalające im się wybić nawet z tłumu wyrzutków. Wplątał ich w intrygę, zmusił do walki ze Złem, rzucał na pożarcie potworom i kazał brudzić nieczystymi zagrywkami. Niby nic nie brakuje, ale czy aby na pewno lektura wychodzi czytelnikowi na dobre...? Nie każdemu.

O czym jest “Nie ma tego Złego"?

O szóstce bohaterów wiadomo niewiele, a poznaje się ich w wirze akcji. Kuchmistrz i karczmarz Kociołek wraz z osobliwą kompanią ratują porwaną księżniczkę, aż konsekwencje ich bohaterskich harców zostają im rzucone w twarz niczym stek bluzgów. Ich ostatnia misja zbacza z toru, będąc początkiem przygodny przemyślanej, poplątanej i dopiętej na ostatni guzik. 

 

Dlaczego ta książka?

Czekając na skompletowanie "Dworu srebrnych płomieni" (notabene tłumaczonego m.in. przez Marcina Mortkę) i mając w pamięci książki, które w ciemno sprezentowałam fantastycznemu wyjadaczowi, postanowiłam jeszcze raz w tym roku skorzystać z akcji czytajpl i połknąć "Nie ma tego Złego". Niestety tak gładko nie poszło, choć przynajmniej obdarowany zadowolony bardziej niż ja. 

W moim guście

Od razu rzucił mi się w oko dopracowany język, choć do stylu musiałam się przyzwyczaić. Napotykałam słowa, których nie rozumiałam, ale wcale mnie to nie zniechęcało. Obiecany humor zrekompensowałby mi potknięcia, ale zadowoliłam się nieprzewidywalnymi postaciami, z których guślarz, mówiący zdecydowanie mniej, niż wie, oraz milczący elf, mający zadatki na socjopatę tudzież zwyczajnie cierpiący na luki w inteligencji społecznej najbardziej przypadli mi do gustu. Podobało mi się, że cała banda trzymała się kupy, co by ich nie spotkało. 

Albo i nie (dla mnie)

Im bardziej się zastanawiam, tym mniej wiem, co pisać. "Nie ma tego Złego" do mnie nie trafiło, mimo dobrego warsztatu autora. Czekałam, aż się rozkręci, a jak już się trochę rozruszało, to straciłam zainteresowanie i czytałam tylko po to, żeby skończyć (bo nadal nie posiadłam zdolności z rezygnowania z lektury, która mi się nie podoba...). Nie mam problemu z tym, że motywy znane z literatury fantastyczne zostały skombinowane i opowiedziane inaczej. Szkoda mi tylko, że ta kompozycja ani mnie nie porwała, ani nie rozbawiła. Było, minęło i na razie nie planuję sięgać po następną część.

Komu polecam?

"Nie ma tego Złego" powinno się spodobać fanom Sapkowskiego ("Narrenrutum", nie "Wiedźmin" – ja przez to pierwsze nie przebrnęłam) czy Pilipiuka, męskiego towarzystwa, biwakowania w głuszy czy jedzenia/gorzały jako leku na całe zło. Nie polecam poszukiwaczom fantasy zmieniającego światy, choć nie wykluczam, że Mortka może coś jeszcze w tym temacie zdziałać. Pozostaję mu wdzięczna za polską wersję "Szklanego tronu" i będę mieć oko na jego twórczość. 

A może też…